ماه بیش از آن چه تصور می شد به زمین شبیه است
مداربسته: یک نمونه گرانیت که در ماه کشف شده است، نشان میدهد شباهت ماه به زمین، بیش از تصور ما است.
به گزارش مداربسته به نقل از ایسنا و به نقل از نیو اطلس، پژوهشگران با بهره گیری از تجهیزات مایکروویو جهت بررسی اعماق زیر سطح سمت دور ماه، یک نقطه داغ را شناسایی کرده اند که بگفته آنها یک توده گرانیتی زیرسطحی بزرگ است و نشان میدهد ماه بیش از آن چه فکر می کردیم به زمین شباهت دارد.
سنگ های گرانیتی به سبب وجود آب فراوان و صفحات تکتونیکی سیاره ما که به ذوب شدن و بازیافت مواد در پوسته سیاره کمک می کنند، در زمین رایج هستند. تصور رایج این است که آنها تقریباً در سایر نقاط منظومه شمسی وجود ندارند اما یک پژوهش جدید حالا به یک کشف غیرمنتظره دست یافته است. این کشف، یک توده گرانیتی بزرگ در سمت دور ماه است.
فضاپیماهای قمری بدون سرنشین چین موسوم به «چانگ ای ۱»(Chang'e ۱) و «چانگ ای ۲»(Chang'e ۲)، این کشف را با بهره گیری از تجهیزات مایکروویو به دست آوردند. پژوهشگران، داده های جمع آوری شده از این دو فضاپیما را با داده های «مدارگرد شناسایی ماه»(LRO) ناسا و اطلاعات قدیمی تر جمع آوری شده از ماموریت «کاوشگر ماه»(Lunar Prospector)، ماموریت «آزمایشگاه داخلی و بازیابی جاذبه»(GRAIL)، کاوشگر «چاندرایان-۱»(Chandrayaan-۱) و ماموریت های «آپولو»(Apollo) تکمیل کردند.
«متیو سیگلر»(Matthew Siegler)، دانشمند «موسسه علوم سیاره ای»(PSI) و پژوهشگر ارشد این پروژه اظهار داشت: با بهره گیری از تجهیزاتی که طول موج های مایکروویو ارسال شده از ماه به مدارگردهای چینی چانگ ای ۱ و چانگ ای ۲ را بررسی می کند، توانستیم دمای زیر سطح را ترسیم نماییم.
رادیومتری مایکروویو به سبب طول موج های طولانی تر، به دانشمندان امکان می دهد تا زیر سطح را در اعماق بیشتر مورد بررسی قرار دهند و دمای فیزیکی زیر سطح را در حدود ۰.۳ تا ۵.۶ متر اندازه گیری کنند. آن چه که پژوهشگران بین دهانه های برخوردی باستانی «کامپتون»(Compton) و «بلکوویچ»(Belkovich) در سمت دور مرموز ماه یافتند، یک نقطه داغ بود که توپوگرافی نمی توانست آنرا توضیح دهد. تنها توضیح قابل قبولی که آنها می توانستند ارائه کنند، این بود که این یک منبع گرمای زمین گرمایی زیرسطحی تقویت شده است.
سیگلر اظهار داشت: ما گرمای اضافی را کشف کرده ایم که از زمین بیرون می آید. این گرما در مکانی روی ماه کشف شد که گمان می رود آتشفشانی مرده است و آخرین بار بیش از ۳.۵ میلیارد سال پیش فوران کرده است. عرض آن حدود ۵۰ کیلومتر است و تنها چاره ای که می توانیم برای تولید این مقدار گرما تصور نماییم، یک سنگ بزرگ گرانیتی است که هنگام سرد شدن یک جسم ماگمایی زیر یک آتشفشان تشکیل می شود. گرانیت دارای غلظت بالایی از عناصر رادیواکتیو مانند اورانیوم و توریم در مقایسه با سایر سنگ های پوسته ماه است و گرمایشی را به وجود می آورد که در سطح ماه احساس می نماییم.
پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که آتشفشان بزرگ زمانی ازطریق یک اتاقک ماگمایی گرانیتی بسیار بزرگتر تغذیه می شده که زیر آن قرار داشته است. ماموریت های آپولو، نمونه های کوچکی از مواد گرانیتی را از ماه به ارمغان آوردند اما چیزی را در این مقیاس ارائه ندادند. بگفته پژوهشگران، بزرگی این نمونه نشان میدهد که ماه بیش از آن چه پیش تر تصور می شد، به سیاره ما شباهت دارد.
سیگلر اضافه کرد: این بیش از آن چیزی است که ما تصور می کردیم می تواند در ماه تولید شود برای اینکه ماه فاقد آب و تکتونیک صفحه ای زمین است که به ایجاد گرانیت ها در زمین کمک می کنند. این نتیجه نشان میدهد که سنجش از دور می تواند خاصیت های پنهان را پیدا کند و در اکتشاف سایر اجرام سیاره ای منظومه شمسی سودمند باشد.
این پژوهش، در مجله «Nature» به چاپ رسید.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب