کشف راز ابر غبارآلود مرموز اطراف ماه
مداربسته: پژوهشگران علوم فضائی به موفقیت رسیدند تا معمای ابر غبارآلود مرموز اطراف ماه را حل کنند.
ب اشگاه خبرنگاران جوان؛ جواد فراهانی - ابری عجیب از غبار، ماه را احاطه کرده و با آن در همه جا حرکت می کند. این ابر با شکل نامتقارن خود مشخص می شود و همیشه در سمت رو به خورشید متمرکز است.
این پدیده سال هاست که دانشمندان را متحیر کرده است، اما یک مطالعه اخیر ادعا می کند که سر انجام راز پشت این تشکیل عجیب را آشکار کرده است.
این ابر از لایه ای از غبار و سنگ سست که بیشتر سطح ماه را پوشانده است، به نام رگولیت، سرچشمه می گیرد.
این لایه درنتیجه بمباران مداوم ماه توسط ریزشهاب سنگ ها، قطعات کوچکی که ناشی از برخورد سیارک ها و دنباله دار ها هستند، تشکیل می شود.
در صورتیکه این شهاب سنگ ها در اتمسفر زمین می سوزند و "ستاره های دنباله دار" را می سازند، ماه فاقد این سپر محافظ است. این امر آنرا در مقابل برخورد روزانه چندین تن شهاب سنگ لطمه پذیر می کند که سنگ ها را به غبار ریز تبدیل می کنند.
اثرات این برخورد ها محدود به ایجاد غبار نیست؛ آنها همین طور این غبار را به هوا پرتاب می کنند. در سال ۲۰۱۵، دانشمندان کشف کردند که این گرد و غبار، ابری عظیم را تشکیل می دهد که صد ها مایل بالاتر از سطح ماه امتداد دارد. بااینکه بگفته سباستین ورکرک، محقق آژانس فضایی فرانسه، با چشم غیرمسلح قابل مشاهده نیست، اما این ابر پدیده ای منحصر به فرد است.
ورکرک توضیح می دهد که چگالی این ابر خیلی کم است، تنها ۰.۰۰۴ ذره در هر متر مکعب - معادل تنها چهار دانه گرد و غبار در یک سیلوی غلات. با این وجود، آن چه خصوصاً قابل توجه است، عدم تقارن آنست. گرد و غبار در سمت روز ماه متمرکز شده و در نزدیکی خط جداکننده نور روز و تاریکی در سطح ماه به اوج چگالی خود می رسد.
در صورتیکه دانشمندان قبل از این این عدم تقارن را به برخورد شهاب سنگ ها نسبت می دادند، ورکرک متوجه عامل مهم دیگری شد: اختلاف دمای زیاد بین دو طرف ماه. دمای روز به ۱۱۲ درجه سانتیگراد می رسد، در صورتیکه دمای شب به ۱۸۳- درجه سانتیگراد کاسته می شود. این اختلاف دمای چشم گیر، دانشمندان را به بررسی نقش آن در تشکیل ابر سوق داد.
برای آزمایش این فرضیه، تیمی از دانشمندان دانشگاه های آمریکایی و اروپائی از شبیه سازی های کامپیوتری پیچیده استفاده کردند. آنها برخورد شهاب سنگ هایی به اندازه موی انسان را بر روی گرد و غبار ماه در دو دمای مختلف شبیه سازی کردند و حرکت هر دانه غبار را ردیابی کردند.
نتایج نشان داد که سطوح فشرده تر، مقادیر بیشتری غبار تولید می کنند. آنها همین طور کشف کردند که شهاب سنگ های روز، ۶ تا ۸ درصد بیشتر از همتایان شب خود، غبار تولید می کنند.
این توضیح می دهد که چرا ابر در سمت روز، جایی که بیشترین مقدار غبار تولید می شود، متمرکز است. علاوه بر این، در دما های بالاتر، دانه های غبار انرژی کافی برای رسیدن به ارتفاعات بالاتر دارند که میتوان آنها را توسط ماهواره ها شناسایی کرد.
اهمیت این کشف نه تنها در توضیح این پدیده، بلکه در گشودن دری به طرف استفاده از ابر های غبار بعنوان شاخصی از ماهیت سطوح سیارات و قمر ها نیز نهفته است.
این تیم تحقیقاتی حال می خواهد دامنه خودرا گسترش دهد تا سایر اجرام منظومه شمسی را نیز در بر بگیرد، جایی که انتظار می رود پدیده های برجسته تری در سیاراتی مانند عطارد که تغییرات دمایی بیشتری دارند، رخ دهد. این می تواند به درک عمیق تر رفتار غبار در سرتاسر جهان کمک نماید.
منبع: Live Science
منبع: مداربسته
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب